برگزاری جشن‌های متعدد یکی دیگر از روش‌های پیشبرد کشف حجاب بود، به این ترتیب که دولت می‌کوشید به روش تکرار، از قبح حضور بدون حجابدر مجالس کم شده و به‌صورت عادت درآید. جشن‌های ۱۷ دی (روز زن) و ۲۴ اسفند (سالروز تولد رضاشاه) نمونه‌ای از این جشن‌ها بود. در این میان روحانیون زنجان نیز در راستای یکسان‌سازی پوشش در کشور به منظور تغییر لباس خود تحت فشار قرار گرفتند. تنها روحانیونی اجازه استفاده از لباس صنف خود را داشتند که از حکومت جواز لازم را کسب می‌کردند، با وجود این دولت حتی خیلی پایبند به جوازهای صادره خود نبود و همواره پاسبان‌ها جلوی ملبسین به این لباس را گرفته و از آنها درخواست جواز می‌کردند و با این‌کار کوشش می‌شد  هزینه به تن داشتن این لباس را بالا برده و احیانا آنان را از تمدید جواز منصرف کنند. به‌طوری که آیت‌الله عزالدین حسینی زنجانی آخرین امام جمعه قبل از انقلاب زنجان به‌رغم دارا بودن جواز دستگیر و از زنجان  تبعیدشد و حتی پاسبانی پدر وی را که مجتهد مسلم و سمت امام جمعگی موقت را داشته متعرض شد و پس از معطلی بسیار مجبور به ارائه مجوز کرد. در‌حالی‌که بعید بود کسی در زنجان آن روز خاندان حسینی را که نسل اندر نسل از عهد فتحعلی‌شاه سمت امام جمعگی زنجان را داشته‌اند، نشناسد.از آنجا که صدور جواز تحت شرایط بسیار سختی صورت می‌گرفت، تعداد روحانیونی که موفق به تشکیل پرونده شده بودند، احتمالا بیش از صد نفر نبود. زیرا به استناد گزارشی که فرمانداری زنجان در سال ۱۳۱۸ش به وزارت کشور ارسال کرد برای تعویض جوازهای صادره قبلی فقط درخواست صد برگ پروانه چاپ کرد. براساس همین سند صدور جواز با حضور کمیسیونی مرکب از فرماندار و روسای شهربانی و فرهنگ صورت می‌گرفت.

 منبع: مسعود بیات، «واکنش گروه‌های اجتماعی زنجان به نوسازی در عصر رضاشاه»، فصلنامه دانشگاه الزهرا، ۱۳۸۵.