فردا برای نجات چنارهای تهران خیلی دیر است

به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، علیرضا قهاری در نشست هم‌اندیشی «تهران.تهران» كه عصر روز گذشته (20 اردیبهشت‌ماه) در موزه‌ی هنرهای امام علی (ع) برگزار شد، بیان كرد: ما به تهران غضب كرده‌ایم، تهران شهری بخشنده و مهربان است؛ ولی ما در طول 50 سال اخیر به‌شدت آن را اذیت كرده‌ایم، بخصوص با مهاجرت‌هایی كه در این مدت انجام شده است.

او با اشاره به تأسیس مؤسسه‌ی تهران از حدود یك سال پیش، گفت: این مؤسسه كه كار مطالعات كلان‌شهر تهران را انجام می‌دهد، قصد دارد بگوید «سلام تهران» و «تهران من».
وی افزود: موج سرمایه‌گذاری‌ها در این شهر، تخریب‌های زیادی را ایجاد كرد. علاوه بر این‌كه ما باعث شلوغی شهر،‌ تخریب‌ها و ترافیك‌ها شدیم. اكنون شاید این وضعیت هشداری برای همه‌ی ما باشد.

انوشه منصوری ـ عضو مؤسسه‌ی تهران ـ نیز در این هم‌اندیشی گفت: تهران، مظلوم است. بیایید این شهر را دوست داشته باشیم. بیایید مشكلات جایی را كه در آن زندگی می‌كنیم برطرف كنیم. این مؤسسه نام این هم‌اندیشی را «تهران.تهران» گذاشت تا مشكلات طهران دیروز و تهران امروز را بررسی و آن‌ها را حل كنیم.

براساس این گزارش، علی كرمانیان ـ مدیرعامل مؤسسه‌ی تهران ـ نیز اظهار كرد: تهران به‌عنوان خانه‌ی ماست. ما باید به آن عشق بورزیم، دوستش داشته باشیم و كاری كنیم كه وضعیتش بهتر از گذشته باشد. در واقع ارزش‌هایش هر روز بهتر از دیروز باشد. از 20 سال پیش تا كنون كه به‌عنوان یك معمار در این شهر كار می‌كنم، حسرت می‌خورد كه چرا نمی‌توانم بگویم در این شهر دیگر ساخت‌وساز نكنید.

او گفت: مؤسسه‌ی تهران به‌تنهایی نمی‌تواند از پس همه‌ی مشكلات این شهر برآید. جمعی از علاقه‌مندان به تهران با ایجاد این مؤسسه می‌خواهند در میان علاقه‌مندان تهرانی حساسیت ایجاد كنند و دیگر افراد و گروه‌ها را تشویق كنند تا قدری دلسوزانه‌تر و جدی‌تر به این شهر نگاه كنند.

كرمانیان ادامه داد: معتقدم تهران به‌لحاظ جغرافیایی و طبیعی، یكی از زیباترین شهرهای جهان و یكی از بهترین شهرهای دنیا برای زندگی است. فضا و پتانسیل كنونی تهران با مسائل و مشكلات زیادی روبه‌رو است. باید ببینیم چه كسی این كار را كرده است. ما با ایجاد آلودگی و ترافیك در سطح شهر، روی فصل‌های تهران تأثیر گذاشته‌ایم. بعد از این‌كه این شهر با این همه‌ی پتانسیل برای زمینه‌های مثبت كار خود را آغاز كرد، یكی از بهترین شهرهای دنیا بود؛ ولی اكنون بزرگ‌ترین بلا و مصیبت در تهران، ساخت‌وسازهایی است كه انجام می‌شود.

كرمانیان افزود: معتقدم باید با تهران با یك رویكرد عاشقانه برخورد كرد. ما باید خودمان كاری كنیم كه این مشكلات برطرف شود. در واقع، باید واقع‌بینانه‌تر به این شهر نگاه كرد. خود ما این مشكلات را برای شهر ایجاد كرده‌ایم و فقط به این فكر می‌كنیم كه تهران باقی بماند. در حالی كه به كیفیت این شهر توجه نمی‌كنیم.

گیتی اعتماد ـ عضو مؤسسه‌ی تهران ـ نیز در سخنانی با تأكید بر لزوم تلاش‌ برای نگهداری ارزش‌های تهران و حفظ آن‌ها، بیان كرد: خیابان ولیعصر (عج) یكی از ارزش‌های تهران و یكی از مكان‌های منحصربه‌فرد دنیاست و چنارهای آن، یكی از مهم‌ترین ویژگی‌های این مكان است؛ اما متأسفانه سالانه 700 چنار از این محور از بین می‌رود كه تقریبا روزی دو چنار می‌شود. چند سال پیش قرار بود ضلع غربی خیابان ولیعصر (عج) را تخریب و به اتوبان تبدیل كنند. جامعه‌ی مهندسان مشاور، انجمن‌های صنفی و جمعیت‌های محیط زیست، با اعتراض خود جلوی این كار را گرفتند؛ اما متأسفانه این چنارها هنوز در حال مرگ هستند، فردا برای نجات آن‌ها خیلی دیر است.

غزال كرامتی ـ یكی دیگر از اعضای مؤسسه‌ی تهران ـ در ادامه‌ی این هم‌اندیشی با اشاره به تعداد زیاد داشته‌ها و ارزش‌های تهران در سراسر این شهر، گفت: ما می‌خواهیم در این مؤسسه روی جنبه‌های احساسی و عاطفی تهران متمركز شویم. پس تصمیم گرفتیم به آنچه تهران خواهد داشت فكر و تلاش كنیم با توجه به ارزش‌های آن به سمت یك شهر آرمانی خوب جلو رویم .

او ادامه داد: ما باید بتوانیم به‌گونه‌ای تهران آینده‌ی خیالی را به یك تهران خوب در آینده تبدیل كنیم. پس قرار شد هر سال یك روز در این شهر كه حدود یك‌پنجم جمعیت كشور را دارد به نام «تهران» انتخاب كنیم. به همین دلیل، با انجام یكسری مطالعات قصد داشتیم این روز را با استفاده از اساطیر و رویدادهای تاریخی انتخاب كنیم كه با توجه به این‌كه می‌خواستیم برخورد عاطفی و احساسی با «شهر من تهران» داشته باشیم، از میان موضوع‌های مختلف، ارزش‌های طبیعی تهران را پررنگ‌تر كردیم و به آن‌ها بها دادیم.

وی اظهار كرد: به‌دنبال آن، ساختار طبیعی تهران برای ما بیشتر روشن شد و به‌دلیل آب‌وهوا و بحث‌هایی كه در اسطوره‌ها وجود داشت، فصل پاییز برای ما پررنگ‌تر شد. در اسطوره‌ها داریم كه در سی‌ام مهرماه ضحاك به دام افتاد و در پای كوه دماوند به بند كشیده شد. این نخستین نقطه برای ما بود. پس از آن به این قضیه رسیدیم كه براساس برخی اسطوره‌ها، بخصوص در تهران، خدا در شش روز زمین را آفرید و در روزی كه گیاه آفریده شد، همزمانی آن با یكی از سه روز سی‌ام تا یكم آبان‌ماه بود كه نشانه‌ای ازهستی و تولد را به‌دنبال داشت. در واقع، قصه‌ی آفرینش گیاه با یك قصه‌ی ایرانی دیگر یكی شد و روز یكم آبان‌ماه را برای انتخاب «روز تهران» در ذهن‌مان ایجاد كرد.

ساناز افتخارزاده نیز در این بخش گفت: تهران در حال نزدیك شدن به لبه‌ی پرتگاه است. با ایجاد بزرگراه‌ها و رونمایی از طرح تفصیلی شهر كه هر روز تراكم‌ها را بالاتر می‌برد، به لبه‌ی این پرتگاه نزدیك‌تر می‌شویم؛ ولی كسی به این موضوع دقت نمی‌كند كه اگر لبه‌ها و شانه‌های شهر از بین بروند، دیگر تعلق خاطری نداریم. كدام كشور است كه نماد ملی و نماد شهرش را عوض می‌كند؟!

او افزود: متأسفانه شهرداری تهران تلاش می‌كند برج آزادی را از ذهن‌ها حذف و برج میلاد را جای آن بگذارد. ایران یك كشور عقب‌مانده نیست، برخی آدم‌های آن عقب‌مانده هستند كه هیچ حساسیتی نسبت به شهر و محل زندگی خود ندارند.

در این هم‌اندیشی دكتر شفاهی ـ معمار ـ نیز گفت: مسؤولانه صحبت كردن برای افراد، منطق ایجاد می‌كند. در تهران دخالت‌های زیادی تا كنون انجام شده است. متأسفانه تهران پدرهای زیادی دارد، ای كاش این‌قدر تهران مدیر و پدر نداشت.
در پایان این همایش نیز یك معمار اظهار كرد: همه می‌گوییم تهران هشت‌هزار سال قدمت دارد، اما كسی نمی‌گوید كه با این شهر چه كار كرده‌ایم. خود كسانی كه اكنون می‌خواهند آن را درست كنند، تهران كنونی را طراحی كرده‌اند.

كوروش دیباج طباطبایی ادامه داد: چطور می‌خواهیم تهران را نگه داریم؟ ما باید به این سؤال 20 سال پیش جواب می‌دادیم نه این‌كه تازه آن را طرح كنیم. ما چطور می‌خواهیم جمعیت و صنعت واردشده به این شهر را بیرون ببریم و آن را در همه جای كشور پخش كنیم .

او اضافه كرد: هنوز مردم نقشه می‌كشند كه به تهران بیایند، پول خرج كنند تا ساختمان بسازند و همه‌ی منابع را از بین ببرند؛ حالا می‌گوییم این تهران ماست.

خبری از ایسنا - پنجشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۱