با احترام به دکتر محسن جهانگیری استاد فلسفه دانشگاه تهران

تنبیه و اشاره: ای کاش دکارت به قواعدی که در کتاب «قواعد هدایت ذهن» خود پیش از کتاب «تأملات» آورده و به‌خصوص قاعده نهم در تمثیل موم در دست خود بیشتر اعتنا می‎نمود! در قاعده نهم می‎گوید: ‏«ما باید تمام دقت خود را به ناچیزترین و ساده‎ترین واقعیت‎های مورد نظر جلب کنیم و مدت زیادی در مورد آنها فکر کنیم تا اینکه عادت نماییم حقیقت را به ‎نحو صریح و متمایز نظاره کنیم.» نباید فکر را با متوجه ساختن به اشیای متعدد در یک لحظه واحد پراکنده ساخت. باید فکر را به ساده‎ترین و آسان‎ترین امور جزئی متوجه و متمرکز ساخت. کسی که می‎کوشد در یک لحظة واحد به اشیای متعدد بنگرد، هیچ یک از آنها را به طور متمایز نمی‎بیند. حال سؤال این است که: آیا امتداد بسیط است و یا مرکب و متجزی؟ و آیا برای توضیح ماهیت فضا «امتداد» می‎تواند ساده‎ترین واقعیت باشد؟ و آیا ادراک واضح و متمایز از امتداد میسر است؟ و چنانچه ادراک ما از امتداد با وضوح و تمایز باشد، آیا این ادراک واضح و متمایز فی‌نفسه امتداد دلالت به واقعیت جهان طبیعی و اشیای مادی می‎کند؟

امتداد حالت یا لازمه وجودی جوهر جسمانی است و بدون این جوهر خود قائم به ذات نیست. امتداد را نمی‎توان چیزی جز جوهری که ممتد است، دانست. ما محتوی امتداد را از محتوی دیگر حالات و مفاهیم تمییز می‎دهیم و بنابراین آن مفهومی متمایز است؛ اما این تمایز در اندیشه ما و تمایزی عقلی است. یعنی امتداد جسم با خود جسمی که موضوع اندیشه ماست، با یکدیگر تفاوتی ندارند مگر در اندیشه ما که گاه تصور مبهمی از وجود مستقل آنها بدون توجه به خود جسم یا صفات دیگر دارد. پس امتداد خود از برای خود جوهر نیست و نمی‎توان آن را از جوهر شئ که محل آن است، جدا در نظر گرفت. دکارت می‎گوید اگر برعکس بخواهیم آن را جدا از جوهری که محل آن است در نظر بگیریم، این اشکال بروز می‎کند که آن را همچون شئ قائم به ذات بدانیم و در این صورت تصور خاصیت جوهر با تصور خود جوهر با هم آمیخته می‎شود.

دکارت که می‎گوید فضا و مکان بی بُعد معقول نیست، توجه ننموده که ما می‎توانیم فضا را بدون بُعد درک کنیم؛ اما بُعد را بدون فضا درک و تصور نمی‎توان کرد.

هر سال با فرا رسيدن 10ارديبهشت ماه ‏روز ملي خليج فارس ‎سالروز اخراج پرتغالي‌ها از تنگه هرمز و خليج فارس در كشور گرامي داشته مي‌شود. گرچه در طي هزاران هزار سال پيكر وطن عزيزمان تكه تكه شده است و تازيانه‌هاي فراوان خورده است اما فرهنگ ناب هزاران ساله اش تمام بيگانگان را به انقياد وا داشته است.

بارش های اخیر و سیل هایی که به دنبال آن در برخی استان های کشور به وقوع پیوست، بیش از پیش ضرورت توجه به مدیریت بحران، جلوگیری از تخریب زیست بوم و اقدامات پیشگیرانه را نشان می دهد تا اینگونه بتوان با الگو گرفتن از چگونگی رخداد آنها و خسارت های وارده به برنامه ریزی در جهت جبران آسیب ها و مقابله به حوادث احتمالی پرداخت.

امروز، ۲ اردیبهشت «روز زمین» است؛ روزی برای افزایش آگاهی و قدردانی نسبت به محیط‌زیست کره زمین تا به همه مردم روی زمین یادآوری شود که نباید سیاره خود، زمین را فراموش کنند. این روز یادآور نیاز انسان‌ها به داشتن آسمانی آبی و زمینی پاک است. این روز دو بار در سال، یک بار در طول فصل بهار در نیمکره شمالی

( ۲۲ آوریل) و یک بار در طول فصل پاییز در نیمکره جنوبی (که فصل بهار آن نیمکره محسوب می‌شود) برگزار می‌شود.

زیرساخت‌های هر تغییری، دانش است. دانش با خود،آگاهی به همراه می‌آورد و آموزش و پرورش و آموزش عالی توأمان، پایه‌های دانش و آگاهی را می‌سازند. مطالعه تاریخ آموزش در کشور نشان می‌دهد که چه بزرگانی با اندیشه‌های متعالی که گاه جانشان را فدای تحقق آن کردند، برای شکل‌گیری بنیان‌های دانش در این سرزمین کوشش کردند.

گردشگری کشاورزی یا گردشگری روستایی زیرمجموعه اکوتوریسم است و به هرگونه فعالیت وابسته به کشاورزی اطلاق می‌شود که گردشگران را به مزرعه یا روستا بکشاند. به عبارت دیگر گردشگری روستایی را می‌توان کلیه فعالیت‌های تفریحی و گردشگری در مناطق روستایی دانست که بر پایه کشاورزی، دامداری، ماهیگیری، هنرها و صنایع‌دستی، آداب و رسوم محلی، بافت سنتی، معماری بومی، شکار و... انجام می‌گیرد.

امروزه گردشگري يكي از كليدي ترين مفاهيم در «دنياي اقتصاد» است و نقش بسيار مهمي را در تجارت جهاني ايفا مي كند. در اين ميان شاخه بوم گردي و طبيعت گردي طي سال هاي اخير مورد توجه بسياري از كارشناسان، برنامه ريزان و گردشگران داخلي و خارجي قرار گرفته است. اكوتوريسم يكي از پرطرفدارترين نوع گردشگري در جهان است كه قدمتي ديرينه دارد. در رمان هاي قرن 18 به كرات از گردش در طبيعت و مهمان شدن در خانه هاي روستايي سخن گفته شده است.

در دوراني كه گردشگري به عنوان يكي از بزرگ ترين منابع درآمدي جوامع و دولت ها شناخته مي شود، هنوز اقدامي جدي و برنامه اي جامع در كشور براي استفاده از اين توان و قابليت بالقوه صورت نپذيرفته است.