«اودری ازوله» مدیر کل یونسکو همزمان با برگزاری آئین «جهان نوروز» در کشور با حضور چند سفیر از کشورهای عضو پرونده مشترک نوروز با ایران، دهمین سالگرد ثبت نوروز در فهرست میراث ناملموس یونسکو را گرامی داشت و پیام نوروز را این‌طور بیان کرد:‌ «گذر زمان فرصتی برای ساختن پل میان انسانهاست.»

در نخستین روزهایی که آمریکایی‌ها قدم به خاک ایران گذاشتند، هرگز گمان نمی‌رفت روزگاری حجم اقدامات دخالت‌طلبانه آنان به قدری وسیع شود که به قطع کامل روابط بینجامد. البته در آن روزگار آمریکا هنوز آمریکا نشده بود.

یازدهم اسفند ۱۳۲۱ رسما اعلام شد که در تهران بیماری تیفوس شیوع یافته است.

امضای مظفرالدین شاه که بر پای حکم مشروطه خشک شد تازه اول راه بود. حکومت علی‌الظاهر مشروطه بود اما اصلاحاتی اساسی نیاز بود تا ساختارهای پوسیده و کهن را زیر و رو کند و نظم نوین را اجرا سازد.

شاید نتوان کسی را یافت که چون از او درباره خاستگاه فلسفه بپرسند، جایی جز یونان باستان را نشان دهد؛ اما پروفسور بویس آغازگران فلسفة یونانی را دانش‌آموختگان مکتب زرتشت می‌داند، هرچند به مذاق غربیان خوش نیاید که دوست دارند تاریخ علوم را به هر شکلی که شده به یونان برسانند. این مطلب از کتاب «تاریخ کیش زرتشت» (انتشارات توس) برگرفته شده است.

جیمز اسکات در اقتصاد معنوی دهقان، اخلاق معاشی اقتصاد روستایی پیش از سرمایه‌داری را چنین شرح داده است.

حضور ابوالحسن ابتهاج در سازمان برنامه مصادف با سال پایانى برنامه عمرانى اول بود و جالب آن است که بخش قابل‌توجهى از اعتبارات این برنامه در همین دوره هزینه شد. او سپس به تدوین برنامه عمرانى دوم به کمک کارشناسان و نخبگان کشور مبادرت ورزید و اجراى آن را تا سال ۱۳۳۷یعنى تقریبا تا نیمه آن بر عهده داشت.

به دفتر آقای نصیری، بازپرس دیوان کیفر رفتم. تصور می‌کردم او اطلاعات زیادی از برنامه عمران خوزستان جمع کرده و حالا می‌خواهد با سوال از من اطلاعات پرونده را تکمیل کند و به همین جهت منتظر بودم سوالات مهمی راجع به ابعاد مختلف برنامه و نحوه اجرای کار و طرز عمل شرکت عمران و منابع مطرح کند

ابوالحسن ابتهاج، رئیس سازمان برنامه و بودجه و از مدیران برجسته در دوران پهلوی دوم ۶ اسفند ۱۳۷۷ در لندن درگذشت. او سال ۱۲۷۸ شمسی در رشت متولد شد و دوران تحصیلات ابتدایی خود را تا سن دوازده سالگی در این شهر گذراند.

اندیشه ایجاد دستگاهی برای محاسبه دخل و خرج مملکت، همواره آرزوی نخبگان اقتصادی کشور بود؛ با این کار از اتلاف سرمایه‌های ملی جلوگیری می‌شد ولی چون در ایران قدرت مطلقه حاکم بود، متصدیان امور چندان نمی‌توانستند در راستای تحقق برنامه‌ریزی‌های کلان نقش‌آفرینی کنند.