نوروز هنگام نو و هنگامة نو است. نوروز روز نو و زمان نو و ساعت نو است و همان ارج زمان و اوج آن است. اگر روز نو به دیگر روز برتری دارد و باید آن را گرامی داشت و تبریک گفت از آن جهت است که نو بودن آن ما را به جوهر زمان که همان ' آن' و اینک ' آن' است آشنا میسازد.

شاید به جرات بتوان ادعا کرد که اشعار هیچ یک از شعرای ایرانی لطیف تر از سروده های سعدی نباشد. به جز اینکه سعدی را عارفی بی نظیر دانسته طبع لطیف و سخن نغز و شیرین او منحصر به فرد می دانیم.

به زودی عید نوروز فرا می رسد . این است چند هزار ساله ایرانی ها و تمام مللی که روزی جزئی از ایران بزرگ بودند. انتخاب این عید و آغاز سال نو در زمانی که طبیعت نیز دوباره زندگی و نشاط را از سر می گیرد ، از مفاخر تمدن ایرانیان است . چون در هیچ نقطه از جهان آغاز سال نو این همزمانی را نشان می دهد .

نمی دانم چقدر پیش آمده به مسافرتی معمولی و متعارف بروید که ظاهرا و پیش داورانه، شبیه همه تجربه هائی از سفرهای پیشین شما باشد. با همان تخیلات از پیش ساخته شده مواجهه با جائی ناشناس و مردم آن، بازرسی های فرودگاه، دویدن به دنبال دوربین که مبادا از روی ریل بازرسی به پائین پرتاب شود، تنه زدن ها و تنه خوردن ها و هزار بار عذرخواهی از این و آن، و... و این سفر بسیار معمولی به منظور شرکت در یک همایش باشد و با درکی ساده انگارانه و به نیت شرکت در این همایش سفر را آغاز کرده باشید، منتظر چه حاصل و دست آوردی در پایان سفر هستید؟

نوروز از زمان سلطنت صفويه تا پايان دوران قاجاريه بر طبق نوشته‌هاي سفرنامه‌هاي جهانگردان از جمله سفرنامه ژان شاردن جهانگرد فرانسوي (در ايران) ديده مي‌شود

محمدعلی فروغی، چهره سرشناس و از مهم‌ترین رجال سیاسی دوره پهلوی اول (رضاشاه) دهم آذر ۱۳۱۴ به‌گونه‌ای غیرمنتظره، از نخست‌وزیری برکنار شد.

اصولاً «تاریخ‌نگاری» در بین ایرانیان، سنتی نامألوف و نامتداول بوده است و از آنجا که شیوه‌ نقلِ تاریخِ این دیار – اغلب- بر پایه‌ شفاهیات صورت می‌گرفته و می‌گیرد. فعالیت‌های مکتوب در این حوزه، آنچنان پررنگ نبوده و نیست. مصداقِ توضیحات فوق، هنر قدیمی «نقالی» است که از شیوه‌های نقل تاریخ در ایران و برخی از کشورها است و نکته مهم‌تر آن‌که نقالی‌ها – اغلب- آمیخته با قصه و افسانه هستند و متأسفانه، داستان‌سرایی و افسانه‌پردازی در نقل قول‌های تاریخی ما – حتی در فُرمت مکتوبِ آن- نیز رخنه کرده است.

«خداوند اگر هیچ چیزی به من نداده باشد، این را داده که هیچ وقت فکر نکنم آدم مهمی هستم. در برابر این‌همه کاری که دانشمندهای طراز اول انجام داده‎اند، واقعا کار من هیچ نیست. خدا را شکر اصلا این غرور مرا نگرفته که خیال کنم دارم شاهکار می‎آفرینم یا کار فوق‎العاده‎ای می‎کنم. من دانشجوی ساده‎ای بودم، فقط درس‌خوان بودم. وقتی در دانشگاه شاگرد اول شدم، به من برای رفتن به خارج بورس دادند. هیچ چیز خارق‎العاده‎ای در من نیست. فقط یک کم درس‌خوان بودم و استادان خوبی داشتم. بعد هم وقتی در دانشگاه مشغول کار شدم، همکاران دانشمندی داشتم. من همیشه به این موضوع افتخار کرده‌ام که در گروهی بودم که آدمهای خیلی حسابی در آن بودند.

ایرانیان نرم‌گو، لطیفه‌پرداز، شیرین‌بیان و ملایم‌طبعند. آنان متمدن ترین مردم مشرق زمین هستند و بزرگترین مداحان دنیا به شمار می‌‏آیند. آنها هنگام ورود به محلى یا خروج از آن براى مقدم بودن به هم تعارف می‌‏کنند. در موارد دیگر نیز تعارف را از یاد نمی‌‏برند؛ اما آن که حق تقدم با اوست، زیاد درنگ نمی‌‏کند. در نظرشان عجیب است که ما اروپاییان براى رعایت حق تقدم به هنگام ورود و خروج، درنگ و تعارف نمی‌‏کنیم!
ژان شاردن، بازرگان فرانسوى (۱۶۴۳ـ۱۷۱۳م)

شهر دماوند حدود ۶۰ کیلومتر با تهران فاصله دارد و یکی از قدیمی‌ترین شهرهای ایران است و از همین روی آثار تاریخی متعددی دارد که یکی از آنها «برج شیخ شبلی» است که در میان ارتفاعات دو محلة قدیمی «قاضی» و «فرامه» واقع شده و از آثار قرون ۴ و ۵ هجری در دوران سلجوقی است که در سال ۱۳۵۱ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.