
سخن از تاریخ آب به قدمت عمر بشر برمی گردد و تامین این ماده حیاتی از اساسی ترین دغدغه ها و استراتژی های بشر برای بقا و تامین رفاه بوده است و به لحاظ مدیریت آب، امروز کشورمان در یکی از حساس ترین گذرگاه های تاریخی خود قرار دارد که به طور حتم شناسایی و تبیین صحیح این مسئله نیازمند نگاه تاریخی به ابعاد مختلف آن است.
در واقع تاریخ می تواند به ما بگوید که چگونه در یک شرایط جغرافیایی به وضعیت ناگوار فعلی رسیده ایم و در ادامه چگونه از این وضع نامطلوب که در نظام اجتماعی ما به طور حتم تاثیر گذار خواهد بود، خارج شویم و در این مسیر نیازمند چه ابزارهایی هستیم.

اواخر اسفند ۱۳۴۲ زمانی که در مجلس سنا بحث و گفتوگو پیرامون برنامه دولت منصور مطرح بود یکی از سناتورها به نام دکتر رعدی (سفیرکبیر سابق ایران در یونسکو) با انتقاد از سازمانهای کشور و عملکرد جاری در آنها، تجدید نظری اساسی را در این رابطه لازم دانسته و در نطق خود اجرای سیاستی مدبرانه را به منظور تحول در سیستم آموزشی کشور پیشنهاد داد. پیش از آنکه به نطق دکتر رعدی برسیم باید اندکی از پیشینه دستگاه موسوم به «وزارت فرهنگ» ایران در دوره پهلوی بدانیم.

۳۰ مهر ۱۳۳۱ فرمان قطع رابطه با دولت انگلیس پس از تصویب هیات وزیران تسلیم کاردار سفارت انگلستان در تهران شد و دکتر سیدحسین فاطمی، وزیر امورخارجه دولت مصدق آن را اعلام کرد.

چاپارهایی که از تهران به مقصد شهرستانها حرکت میکردند، حامل صدها نامه از مظفرالدین شاه و درباریان بودند که خطاب به فئودالها، مالکان مرتجع و مستبد و روسای ایلات شاهسون نوشته شده بود. در تمام نامهها شاه طرفداران خود در ولایات را به ایجاد فتنه و آشوب تحریک میکرد.

در سال ۱۲۶۷ هجری قمری هنگامیکه به دستور میرزا تقیخان امیرکبیر حصار ارگ سلطنتی تغییر کرد، محمدابراهیم خان وزیر نظام، مامور تجدید بنای میدان توپخانه شد و رسما نیز نام توپخانه برای آن تعیین شد. در سال ۱۲۷۱ هجری قمری بار دیگر حجره توپچیها را مرمت کرده و ضمن ایجاد انبار فراشخانه در محوطه آن، نسبت به آبادی و نظمش همت گماشت.

میرزا محمد فرخییزدی، شاعر و روزنامهنگار آزادیخواه و دموکرات صدر مشروطیت ۲۵ مهر ۱۳۱۸ در زندان قصر کشته شد.

وقوع انقلاب مشروطه در ابتدای قرن بیستم، که به دنبال محدود کردن قدرت مطلقه فردی به نفع نهادهای مردمی بود، باعث شکلگیری نهادهای مدرنی همچون انجمنهای ایالتی و ولایتی، انجمنهای بلدیه و...، بهعنوان نهادهای مردمی و دموکراتیک مدیریت شهری با محوریت قانونی و رویکردی تمرکززدایانه با اختیاراتی نسبتا وسیع و گسترده شد.

شالوده اداره آتشنشانی در سال ۱۳۰۵ یا در سال ۱۳۰۴ و در زمان تصدی سرلشکر بوذرجمهری در شهرداری تهران ریخته شد و عدهای شوفرهای مستعد نقلیه قشون و گروهبانهای قدیمی هنگهای بهادر و آهنین به این موسسه منتقل شدند و به امر پهلوی اول یک نفر آلمانی به نام «هانری فردریش دوئل» به ریاست فنی و یکی از افسران روس سفید به نام «کلنل وربا» به ریاست نظامی آتشنشانی تعیین شدند و سپس این موسسه تحت نظر روسای ایرانی که غالبا از افسران بودند قرار گرفت.

با تشکیل دولت صفوی و برقراری نظام متمرکز در جغرافیای سیاسی سنتی ایران بعد از ۹ قرن و اندی از فروپاشی سیاسی و ظهور ایران صفوی بهعنوان قدرتی جدید در دنیای اسلام و بهدنبال آن، صفآرایی سیاسی و عقیدتی در جهان اسلام، بهویژه میان ایران و عثمانی، ایران موردتوجه اروپاییانی قرار گرفت که اندکی پیش از صفویه، در سال ۱۴۹۸م با دور زدن دماغه امیدنیک و گشایش راه جدید دریایی به شرق رسیده و در پی منافع سیاسی و تجاری خود بودند.

۲۵ اردیبهشت ۱۳۶۷ حمله مشترک آمریکا و عراق به جزیره مهم و نفتی خارک موجب وارد آمدن خسارات سنگین شد و به گفته رسانههای خارجی، قدرت صدور نفت آن جزیره را از ۹۰ درصد کل صادرات نفتی ایران به کمتر از ۵۰ درصد تقلیل داد.