در آن تاریخ یکی از بازرگانان حاضر شده بود، کارخانه مزبور را ماهانه ۲۰۰ هزار ریال اجاره کند؛ ولی مدیران کارخانه به بهانه اینکه این مبلغ برای آنها زیان دارد قبول نکردند.  در دی‌ماه ۳۷ مبلغ ۲۵ میلیون ریال به سرمایه ۵۰ میلیون ریالی آن اضافه شد و مجمع عمومی به شرکت اجازه داد که در صورت لزوم ۲۵ میلیون ریال دیگر سهام جدید انتشار دهد. این افزایشسرمایه اندک مدتی کارخانه را به‌کار انداخت و دوباره در آغاز سال ۳۹ کارخانه به حالت تعطیل درآمد و مدیر آن به علل نامعلومی متواری شد. در آن موقع کارخانه نزدیک یک میلیون ریال به بانک ملی و دولت به مناسبت وام‌هایی که گرفته بود، بدهکار بود و به علاوه حدود ۶۰ میلیون ریال باید به مردم می‌پرداخت. به همین دلیل طلبکاران پس از اینکه مدتی صبر کردند و از مدیر کارخانه خبری نشد، ناچار برای کارخانه عرض حال توقف(ورشکستگی) تنظیم کردند و به مقامات قضایی تسلیم داشتند.

منبع: حسین محبوبی‌اردکانی، تاریخ موسسات تمدنی جدید در ایران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۰.