خرد شهر - مرضیه کیائی

بی نهایت آسمان "خرد شهر من" آبی آبی است، حتی اگر دیده ام خاکستری و پر غبارش ببیند.
ابرهای بی نهایت آسمان "خرد شهر من" وقتی که می بارند، گویی قطره قطره زندگی، به رگهای آدم ها، گیاهان، چشمه ها و زمین می دهند، حتی اگر گاهی این قطرات زلال نباشند.
در جوی های کنار خیابان "خرد شهر من" آبی زلال و پاک جاری است. گویی، قسمی از آسمانست که در آن بینی، حتی اگر گاهی، گل آلوده و همراه با اضافات و جانوری نازیباست.
مخمل مشکی خیابانهای "خرد شهر من" به خطوطی صاف، سفید و زیبا آراسته است که راه را بی هیچ پیچ و خم نازیبا به رهروان می نمایاند هر چند که گاهی اینگونه ننماید.
خطوط سفید و زیبایی که بر کف خیابان های "خرد شهر من" نقاشی شده اند، ایثارگرانه در زیر چرخ های ماشین ها گسترده اند، گویی از دو سو بر آنها مراقبند و چون جوئی رنگانگ و جاری، سواران خود را به مقصد می برند، هرچند اینها را کلافی سردر گم بینی.

اما کوچه ها:

در کوچه های "خرد شهر من" خانه هایی است که دیوار حیاط اش از گل های سرخ، یاس و نسترن است و نسیم عطر گلها را به پیشواز رهگذرانش می برد، هر چند، گاهی بر دیوارهایش آهن خاکستری استوار بینی
در این کوچه های "خرد شهر من" ترنم صدای بازی و شادی های کودکانه گوش هایت را می نوازد، گویی که آنها غنچه هایی بی نقص، شکوفا و زیبایند و با واژه هایی چون غم و بی مهری ناآشنا.
هرچند گاهی اینگونه نمی بینی

و اما خانه ها:

خانه های "خرد شهر من" کنار هم، موزون و شانه به شانه نشسته اند، انگار با افتخار از اصالت و بودن و ماندن خویش، در گوش رهگذران نجوا می کنند.

هر چند...
پنجره ها در "خرد شهر من" به سوی گل، آسمان و هوا، کوچه، سرور کودکانه، باز است. و از آن نور، عطر، ایمان و رایجه خوش زندگی به دیده و مشام رهگذر می رسد.

هر چند...
آدم ها
در "خرد شهر من" سرشار از روح زندگی و مسرور از "بودن" لبخند بر لب، بی هیچ ادعا به یکدیگر عشق نثار می کنند، و آدم ها در این شهر از بدی ها و دروغ و ... بی خبرند.

هر چند...

مرضیه کیائی