زبان فارسی یكی از چهار زبان كلاسیك جهان

یكی از دو زبان زنده كلاسیك جهان

خانم نگار پاكدل می نویسد:

«زبان‌شناسان اروپایی بیش از یكصدو سی سال پیش، درست هم‌زمان با ٢٦ شهریورماه،(برابر با زمان پادشاهی ناصرالدین‌شاه ١٧ سپتامبر ١٨٧٢) در پایان نشست سه روزه خود در شهر برلین پس از بررسی و كاوش چهار زبان را زبان‌های كلاسیك دانستند، كه این ٤ زبان سانسكریت، یونانی، لاتین و فارسی بودند.در این نشست، زبان‌های هند ـ اروپایی مورد بررسی قرار گرفته بود.»

بد نیست بدانیم كه:
دو زبان سانسكریت و لاتین زبان مرده بشمار می‌روند چراكه كسی به این زبان‌ها سخن نمی گوید اما دو زبان فارسی و یونانی زنده هستند و هنوز مردمان زیادی به آن ها سخن می گویند كه در میان این دو، زبان فارسی از بابت شمار بیشتر كسانی كه به آن سخن می گویند از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

باز گردیم به نوشته خانم نگار پاكدل:

«نشست برلین، زبان فارسی را از نظر كلاسیك، دومین زبان (پس از زبان یونانی) گذاشت. زبان فارسی از لحاظ دیر‌پایی یك سده از لاتین و 12 سده از زبان انگلیسی جلوتر است. در همین نشست، زبان اوستایی شاخه‌ی بدون گوینده زبان فارسی، خوانده شد. حال چه ویژگی‌هایی یك زبان را در ردیف زبان‌های كلاسیك جای می‌دهد:

• نخست باستانی باشد.
• دوم از دیدگاه ادبی و چامه‌سرایی بسیار توانگر باشد.
• سوم در ازای بیش از هزار سال زندگی خود دگرگونی‌های اندكی در واژه‌های آن پدید آمده باشد.

البته هیچ زبانی در گذر زمان ازدگرگونی‌ها در امان نبوده است ولی هرچه این دگرگونی‌‌ها كمتر باشد، آن زبان كلاسیك‌تر است و پایداری بیشتری دارد. زبان ایرانیان اینك همان است كه فردوسی و حافظ به آن(زبان) شعر گفته‌اند؛ همان واژه‌ها، عبارات و دستور زبان را دارد.

در نشست برلین، زبان‌شناسان پذیرفتند كه ادبیات فارسی در قرون وسطی در صدر(پیشگاه) ادبیات دیگر ملت‌‌ها بوده و ایران در آن سده‌ها بیش از هر ملت دیگری سراینده، نویسنده و اندیشمند‌(حكیم = فیلسوف) داشته‌ است.

در نشست‌های سال‌های 1922 و 1936، جایگاه زبان فارسی (مرتبه دوم) در میان زبان‌های باستانی و كلاسیك هند و اروپایی بار دیگر تایید شد.»

به نوشته های خانم پاكدل اضافه می كنیم كه:
زبان فارسی در زمان عثمانیان زبان ادبی امپراطوری عثمانی بود كه محدوده آن پیش از جنگ اول جهانی بخش بزرگی از تركیه امروزی و سوریه و ... تا كشورهای شرق اروپا تا یوگسلاوی سابق و ... را دربر می گرفت. بسیاری از مردم تركیه هنوز هم نام های فارسی برای فرزندانشان برمی‌گزینند برای نمونه "شبنم" "ستاره" "سهیل" و "سهیلا" نام‌هایی رایج در تركیه است. نام های فارسی زیادی هست كه مردم این كشور روی فرزندان خود می گذارند و شاید خودشان هم ندانند كه فارسی است.

همچنین زبان فارسی تا پیش از استعمار انگلیس زبان رسمی شبه قاره هند بود و بزرگانی چون بیدل دهلوی از سردمداران پرآوازه شعر و سخن فارسی در این دوران بشمار می‌روند. پس از تجزیه شبه قاره، زبان فارسی در پاكستان بزرگان زیادی از جمله اقبال لاهوری را پرورید و نیز سرود ملی پاكستان به زبان فارسی سروده شده است.

جالب است بدانیم كه زبان فارسی در 4 كشور ایران، افغانستان، تاجیكستان و ازبكستان زبان رسمی است و در كشورهای زیادی برای نمونه در هند و پاكستان و جمهوری‌های تازه استقلال یافته آسیای میانه زبان بسیار مهم بشمار می رود .

مقایسه فارسی و یونانی با توجه به آنچه رفت نشان دهنده اهمیت بیشتر و پویایی و پایداری زبان پارسی است.
با این همه نمی خواهیم كه به جدل در باره دوم و یا اول بودن زبان فارسی بپرازیم كه می خواهیم بگوییم
زبان زیبای فارسی هم یكی از دیگر از چیزهایی است كه داریم و قدر آن را نمی دانیم