علیرضا قهاری در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی برنا ضمن بیان این مطلب اظهار داشت: با وجود این که سابقه معماری پایدار ریشه در تاریخ معماری ایران دارد اما متاسفانه در معماری معاصر ما این نوع از معماری به ویژه در کلانشهرهایی همچون تهران که شهروندانش نیاز بی حد و حصری به طبیعت در فضای خانه های خود دارند، به طور کامل فراموش شده است.
رئیس بنیاد مفاخر معماری ایران افزود: این در حالی است که ساخت و سازهای بی‌رویه و غیر اصولی در تهران روزانه درصد زیادی از محیط زیست و منابع سرشار از انرژی‌های طبیعی را از بین می‌برد.
قهاری با بیان اینکه معماری پایدار در میان معماران و حتی دانشگاه‌ها جایگاهی ندارد تصریح کرد: متاسفانه در حالی‌که معماران تقریبا در بیشتر کشورهای پیشرفته از شاخص‌های معماری پایدار بهره می‌گیرند، هنوز معماران ایرانی با این سبک و نوع از معماری نا آشنا بوده و حتی در دانشگاه‌های کشور درس یا واحدی در این زمینه تدریس نمی‌شود. تنها انجمن مفاخر معماری ایران در سال ۱۳۸۶ همزمان با روز جهانی معمار، توجه به معماری پایدار را شعار خود کرده است.
این مقام مسوول توضیحات خود را اینگونه تکمیل کرد که با توجه به شرایط بسیار خطرناک محیط زیست ایران و از بین رفتن گونه‌های زیاد زیست محیطی در کشور، باید معماران توجه زیادی به این نوع از معماری داشته باشند و با ارائه نظریات و راهبردهای علمی، گام‌هایی را برای شروع این نوع معماری در کشور بردارند.
رئیس بنیاد مفاخر معماری ایران با بیان اینکه معماری ایرانی با توجه به آنکه تحت تاثیر مسائل اجتماعی، اقتصادی و اقلیمی شکل می‌گیرد تاکید کرد: متاسفانه معماران و مسوولان حوزه شهری هیچ توجهی به این مسائل نداشته و تنها به افزایش تعداد ساختمان‌های زشت و ناهمگون در شهر که هیچ ارتباطی با انسان‌ها ندارد، فکر می کنند.
خبرگزاری برنا – ۸ آذر ۱۳۸۹
