یکصد و سومین گفتمان هنر و معماری
دکتر سیروس باور هم سال با تاسیس دانشگاه تهران (۱۳۱۳) در شهر شیراز به دنیا آمد و در این شهر و در تهران دوره ابتدایی و متوسطه را به اتمام رساند و پس از تحصیل در رشته معماری دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، برای آشنایی با تحولاتی که در این رشته در غرب اتفاق افتاده بود، به ایتالیا رفت. اخذ دکترای معماری از دانشگاه فلورانس در سال ۱۳۴۳، سرآغاز ورود او به عرصه آموزش معماری در کشور بود. وی پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۴ در دانشکده معماری دانشگاه ملی ایران (شهید بهشتی) و سپس در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس پرداخت. در سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۲ مدیر گروه آموزش معماری و از سال ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۸، عضو شورای اجرایی گروه معماری و شهرسازی و هم زمان عضو شورای قضاوت طرح های جامع شهری در وزارت مسکن و شهرسازی بود. عضویت در اولین هیئت مدیره نظام معماری و مدیریت گروه آموزش شهرسازی دانشگاه تهران از دیگر مسئولیت های او در سال های قبل از انقلاب می باشد.
دکتر سیروس باور، هم امروز، در آستانه هشتاد سالگی، صدها دانشجوی معماری و شهرسازی را در کلاس های درس خود پذیراست. هیچ زمان محیط آموزش را رها نکرده و حاصل عمر پر تلاشش، استادان و اندیشمندانی هستند که در ایران و سایر کشورها به کار و تدریس اشتغال دارند.
اما آنچه نقش دکتر سیروس باور را در زمینه آموزش معماری کشور پر رنگ می کند، حضور وی در روند تحول و دگرگونی سال های ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۷ در دو دانشگاه طراز اول کشور است. پیش از او دکتر میرفندرسکی در بازگشت به وطن، اقداماتی را در جهت تغییر فضای آموزش معماری آغاز کرده بود، اما با پیوستن هم فکرانی از جمله دکتر باور، به روند این تغییر سرعت داده شد.
تحولاتی که در اواخر دهه شصت میلادی در دانشکده های معماری غرب اتفاق افتاد، در فاصله ای کوتاه، محیط آموزش معماری ایران را نیز دستخوش تغییر کرد. برنامه های جدید و معلمان جدید، پایه این تغییرات بودند که از حمایت گروه های دانشجویی برخوردار بود. این که چرا آموزش معماری در ایران، پیش از این پذیرای تغییرات نشده و علیرغم فقدان کارآیی در شکل ثابت خود درجا می زد را می توان در خاستگاه نظام آموزشی دانشگاه ها دانست. آشنایی با معماری گذشته ایران که می توانست افق های جدیدی پیش روی دانشجویان بگشاید، در قالب کالبد محدود می شد و آموزش، از اندیشه گرایی و کنکاش در حد فاصل فرم و فضا عاجز بود. در چنین احوالات، سخن گفتن از جامعه، مردم، روابط انسانی و محیط زیست حرف های جدیدی بود که جایگاهی در نظام آموزشی سی ساله معماری در ایران نداشت و هرگونه تغییر در آن، نیازمند پی ریزی بنیادهای فکری نو در دانشگاه و فراتر از آن، کنار آمدن با مقولات سیاسی – اجتماعی آن دوران بود.
دکتر سیروس باور در این میانه ، سهم مهمی از این تحول بر عهده دارد که در یکصد و سومین گفتمان هنر و معماری، به ضرورت تغییرات، چالش ها در نظریه و عمل و نهایتا معرفی نقش خود در آن می پردازد که با نمایش فیلم همراه است.
زمان:چهارشنبه ۸ آبان ماه ۱۳۹۲ از ساعت ۱۶ الی۱۹
مکان:موزه هنرهای دینی امام علی(ع )-خیابان ولیعصر-چهارراه نیایش -بلوار اسفندیار-شماره ۳۵
کتاب راس ساعت ۱۶ توزیع می گردد
