یکصد و هفتمین گفتمان هنر و معماری
در سال ۱۳۸۵، ۷/۳ درصد از جمعیت کشور را سالمندان تشکیل می دادند، این آمار در سال ۱۳۹۰ به ۸/۲ درصد رسیده است و پیش بینی می شود در سال ۱۳۹۵ جمعیت سالمند، بالغ بر ۱۱/۶ درصد جمعیت کشور شود. افزایش این جمعیت ما را بر آن می دارد که مناسب سازی فضاهای شهری را به طور جدی مورد توجه قرار دهیم که هم از نیازهای افراد دارای معلولیت جسمی است و هم نیاز سالمندان.
با توجه به منشور شهروندی، برنامه جامع جهت ارتقاء شهرنشینی و بهبود شرایط زندگی در شهرها، می بایست در دستور کار مجریان قرار گیرد. یکی از محورهای این برنامه ، آشنایی با معیارهای کیفیت و استانداردهای زیستن سالم است.
مدیران امور شهر، طراحان، معماران و شهرسازان، در پی ایجاد جامعه نو، می بایست بخش قابل توجهی از توان خویش را به اقشاری اختصاص دهند که امکان حضور در سطح شهر را بدون استفاده از تسهیلات ویژه شهری ندارند. نامناسب بودن یا حتی خطرناک بودن فضاهای شهری به ترتیب برای کودکان، سالمندان و معلولین از اهمیت بیشتری برخوردار است. وسائل نقلیه، گذرگاه ها و حتی پیاده روها و پارک ها، عناصری در شهر هستند که با اقشار ناتوان، همخوانی ندارند. تاسیسات و تسهیلات شهری اغلب برای افراد سالم طراحی و اجرا شده است. تلفن های عمومی، آبخوری ها، پل های عابر پیاده، چهارراه ها، خط کشی خیابان ها و … مورد استفاده افراد معلول و سالخورده نیستند. نامناسب بودن این تاسیسات به داخل ابنیه هم گسترش می یابد. مدارس، مهدکودک ها، ادارات، اماکن فرهنگی و منازل غالباً برای استفاده افراد معلول و کودکان، طراحی نشده اند. در یک کلام، فضای شهری ما مناسب گروه های آسیب پذیر نمی باشد، سالمندان و معلولین، مادران و کودکان بنا بر یک قانون نانوشته یا مجبورند خانه نشین شوند یا باری بر دوش دیگران، زیرا شهر آماده پذیرایی از آن ها نیست، شهر خود معلول است.
در یکصد و هفتمین گفتمان هنر و معماری، که به مناسبت روز جهانی معلولین، به مقوله شهر و معلولان اختصاص دارد، جمعی از متخصصین این امر، سخن خواهند گفت که با نمایش فیلم همراه است.
زمان:چهارشنبه ۱۳ آذر ماه ۱۳۹۲ از ساعت ۱۶ الی۱۹
مکان:موزه هنرهای دینی امام علی(ع )-خیابان ولیعصر-چهارراه نیایش -بلوار اسفندیار-شماره ۳۵
کتاب راس ساعت ۱۶ توزیع می گردد.
