مهندس سید علیرضا قهاری :
کودک که بودیم در کوچه هایی بازی می کردیم که خانه هایشان کم و بیش یک شکل بودند و یک اندازه ، برای تماشای ساختمانهای رنگارنگ سر به آسمان ساییده با پنجره های عجیب و غریب ، سرمان را رو به آسمان بلند نمی کردیم و در هر خانه ای که باز می شد ، با کنجکاوی سرک نمی کشیدیم تا ببینیم پشت این دیوارهای سفید براق چه می گذرد ، و از باز و بسته شدن خود به خود درهای این پارکینگ این ساختمانها دهانمان باز نمی ماند . اما در همان کوچه های باریک و خانه های قدیمی ، آرامشی بود که این روزها لا به لای این ساختمانهای شیک و مدرن وجود ندارد . عوض شدن چهره شهر و به روز شدن آن ، به خودی خود مشکل ساز نبوده و لازم نیز هست . اما وقتی این ساختمانهای جدید ،با ظاهرهای متفاوت و ناهماهنگ با محیط اطرافشان ، در کوچه پس کوچه های باریک شهر ، حتی ، قد میکشند و روز به روز هم بیشتر می شوند ، آرامش بصری شهروندان کم کم رخت بر می بندد و می رود تا به جایی برسیم که فقط در شهرمان روزگار را سپری کنیم و ظاهر شهر و زیبایی و نازیبایی آن برایمان تفاوتی نداشته باشد . و فقط گاهی از خود بپرسیم چرا هیچ آرامشی در نگاه های مردم این شهر نیست ؟
در همین رابطه گیویان در سمیناری با موضوع شهر و زیبایی ، گفته بود : ” فرهنگ زیست شهری امروز ما فرهنگ زندگی برای نسل بعدی نیست بلکه ماحصل ساخت و ساز رویکردی بساز و بفروشی است . ما به ناگزیر می سازیم که زندگی را بگذرانیم ، نمی سازیم تا بمانیم و بمانند یعنی نمی توانیم . زیبایی هم کالایی شده است که باید مرتب به روز شود ، طبع عجول ما مجالی برای ماندگاری قائل نمی شود ”
و این گونه است که ما نه خودمان در شهرمان آرامش بصری داریم و نه برای نسل آینده مان سهمی از زیبایی و آرامش در نظر می گیریم .
مهدیه یکتا
به نقل از آژانس خبری دی نا مورخ : ۱۳۸۹/۶/۴
