براساس اعلام مؤسسه‌ی مطالعات شهر تهران، یکم آبان‌ماه به‌عنوان «روز تهران» انتخاب شد، تا شاید ارزش‌های محیطی، زیست‌گون و طبیعی تهران به‌عنوان پایتخت کشور احیا شود.
به گزارش انتخاب به نقل از ایسنا، یک عضو هیأت امنای انجمن مفاخر معماری ایران در این‌باره اظهار کرد: تهران به‌عنوان پایتخت و الگوی سایر شهرها، هر روز مورد توجه همه است، کوچک‌ترین اتفاقی که در هر زمینه‌ای برای این شهر بیفتد، سبب می‌شود شهرهای دیگر نیز از آن پیروی کنند، بخصوص شهرهایی مانند تهران که حالت تمرکزگرایی دارند، همیشه الگو و بسیار حساس هستند.
علیرضا قهاری با اشاره به این‌که حساسیت مردم و مسؤولان همیشه این بوده است که تهران را به‌عنوان الگو بشناسند تا بهتر معرفی شود، گفت: بسیاری از پروژه‌هایی که در تهران تعریف می‌شوند خارج از توان یک مدیریت شهری هستند. تهران با داشتن جمعیتی بیش از ۱۵میلیون نفر در هر روز، یک وجه تمایز بسیار آشکار با دیگر شهرها دارد؛ در یک سو، این شهر را به‌عنوان یک مجموعه‌ی سکونتی در نظر می‌گیریم و از سوی دیگر، آن را مکانی برای سیاست‌گذاری مورد نظر داریم، پس آن‌طور که باید به آن توجه نمی‌کنیم.
به مظلومیت تهران توجه کنیماو با تأکید بر لزوم توجه جدی به شهر تهران، بیان کرد: متأسفانه تا کنون توجه زیادی به تهران نداشته‌ایم. در واقع، به نظر می‌رسد تهران مظلوم واقع شده است. زمانی که درباره‌ی برخی نقاط مشخص در این شهر مانند خانه‌های قدیمی صحبت می‌کنیم، انگار فقط همان یک مورد در تهران است، حتا بسیاری از افراد، نماد تهران را برج آزادی می‌دانند؛ اما خود شهر را فراموش کرده‌اند، این یعنی فقط به یک چیز این شهر پناه آورده‌ایم، شهری که پشت به کوه و رو به آفتاب دارد.
قهاری ادامه داد: هرچند ما در این شهر زندگی می‌کنیم، ولی طبیعت آن به دست خود ما از بین رفته است. ما این مسیرها را بسته‌ایم و با تعداد زیاد اتومبیل و جمعیت، رفاه و طبیعت را از آن گرفته‌ایم. اکنون همه‌ی تهرانی‌ها درون یک موجود زنده زندگی می‌کنند که به‌دست خودشان طبیعت و همه‌چیز آن را از بین برده‌اند.
او گفت: تهران یک شهر طبیعی و قابل زندگی برای تعدادی محدود با تکنولوژی و برنامه‌ریزی محدود است، زمانی که بخواهیم مسؤولان را به تهران جذب کنیم باید در کنار نشان دادن مشکلات و زشتی‌های آن، زیبایی‌های این شهر را نیز به آن‌ها نشان دهیم. در واقع، باید تهران را به‌عنوان یک درخت بخشنده ببینیم که با چوب، میوه‌هایش را می‌زنیم تا از آن استفاده کنیم. هوا و آبش را آلوده می‌کنیم، ولی این موجود بخشنده هنوز از ما در خودش پذیرایی می‌کند.
برای احیای تهران باید جلوی تخریب آن گرفته شوداین کارشناس ارشد رشته‌ی معماری و شهرسازی با اشاره به پژوهش‌ها و بررسی‌هایی که در چند سال گذشته برای انتخاب یکم آبان‌ماه به‌عنوان روز تهران انجام شده است، گفت: بیشتر مردم پس از سفر به اماکن مقدس و مذهبی به تهران می‌آیند، بنابراین تهران علاوه بر این‌که مورد هجوم افراد زیاد و افزایش زیاده‌خواهی مردم از یک شهر است، دیدنی‌های زیادی هم دارد. باید یک روز را برای تهران انتخاب می‌کردیم تا این شهر هم بتواند بگوید «من هستم». به اعتقاد ما، تهران یک روز می‌تواند بگوید، به من هم توجه کنید.
او تأکید کرد: همه‌ی ۳۶۵ روز سال، روز تهران است؛ اما بیشتر باید روزی به‌صورت مشخص برای آن در نظر گرفته می‌شد تا به ماهیت آن هم توجه می‌شد. تهران شهری کاملا منطبق بر مردم و اخلاق و رفتار آن‌هاست. چنین طبیعتی در کنار شهرری که محل تولد تهران با مکان‌های تاریخی و هویت‌های برتر و بالا بوده است، اهمیت دارد.
وی گفت: هدف از تعیین روز اگر این باشد که مثلا روز تهران را در روز تولد یکی از دانشمندانش انتخاب کنیم، هرچند هدفی ارزشمند است، ولی مناسب تهران نیست. تهرانی‌ها دوست دارند این شهر را دوباره احیا کنند. در تهران همان‌قدر که به سرعت یک بزرگراه ساخته می‌شود، به همان سرعت هم ماشین تولید می‌شود. علاقه‌ی تهران و مردم آن، احیای محیط زندگی و طبیعت است. موفق بودن آن نیز در گرو این است که مردم و مسؤولان جلوی تخریب بیشتر طبیعت را بگیرند.
قهاری ادامه داد: باید زمانی که جمعیت زیادتر می‌شود حریم‌ها را نیز زیادتر کرد. متأسفانه اکنون هیچ برنامه‌ریزی‌ای در تهران نداریم، همه‌ی برنامه‌ها در جهت تمرکزگرایی و دعوت جمعیت است. این در حالی است که اگر حدود ۴۰ تا ۵۰ سال پیش این بحث را در تهران دنبال کرده بودیم، شاید آن اکنون به این سرنوشت دچار نمی‌شدیم.
باید تهران را از موزه درآوریماو احیای ارزش‌های محیطی، زیست‌گون و طبیعی پایتخت را مهم‌ترین انگیزه برای انتخاب یک روز برای تهران دانست و اظهار کرد: در روز یکم آبان، جشنواره‌ا‌ی سه روزه را برگزار و در هر روز به آینده‌ی تهران در بعدهای مختلف مانند میراث فرهنگی توجه می‌کنیم. زمانی که تهران گردشگر جذب می‌کند، باید هویتی داشته باشد تا گردشگر از آن دیدن کند.
او نگاه تهران به آینده را یکی دیگر از بحث‌هایی دانست که در این جشنواره‌ی سه روز باید به آن توجه شود و گفت: به جای این‌که فقط تاریخ را داشته باشیم باید آن را به آیندگان معرفی کنیم تا تهران با هویت خود با مردم دنیا صحبت کند. به اعتقاد ما، تهران باید از موزه بیرون بیاید.
عضو هیأت امنای انجمن مفاخر معماری ایران ادامه داد: هویت تهران بازگوکردنی است. ممکن است تا کنون تلاش‌هایی برای ثبت بناهای تاریخی کرده باشیم، ولی تهران هنوز جای کار زیادی روی گوهرهای نهفته‌ی خود دارد.
او میزان تلاشی را که در این زمینه می‌شود حائز اهمیت دانست و افزود: آن‌گونه که اصفهان به خارجی‌ها معرفی شده است، متأسفانه ما هنوز تهران را به خود تهرانی‌ها معرفی نکرده‌ایم.
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir)
