چهل و چهارمین گفتمان هنر و معماری
الگوی باغ ایرانی، یک کهن الگوی تاریخی است، اما مفهوم باغ در اذهان عمومی و چه بسا در ذهنیت انسان معاصر تازه و بدیع است. در معماری معاصر ایران، در آثار متعددی حضور مجدد باغ ایرانی دیده می شود، گاه این حضور یک حضور تاریخ گرا و خاطره پرداز است و گاه به صورت یک برداشت مفهومی و انتزاعی در کالبد معماری رخ می نماید. در برخی از آثار نیز الگو و مفهوم باغ، با هم تلفیق شده و حوزه ای بینابینی را پدید می آورد.
مهمترین پژوهش های جهانی منتشر شده در مورد باغ ایرانی، عمدتا در ۵۰ سال اخیر انجام گرفته که شاید بتوان آن را با مساله بحران زیست محیطی و طبیعت که منجر به بازنگری پیوند انسان با طبیعت شده، مرتبط دانست. پژوهش علمی در ابتدا با مطالعاتی در خصوص باغ های اسلامی و هندی شروع شد. در دهه هفتاد میلادی، مطالعات ویژه باغ ایرانی به صورت حاشیه ای انجام می گرفت و سهل انگاری در شناخت این الگو و تفکیک آن از سایر الگوهای باغسازی در مشرق زمین، به وضوح حس می شد. تنها پس از گذشت سه دهه بود که نهادهای علمی در غرب، آراء پژوهشگران ایرانی، را پذیرفتند و به دنبال آن در سال ۲۰۱۱ م. در مجموعه میراث جهانی، ۹ باغ با نام “باغ ایرانی” به ثبت رسید.
اما این که احیاء و توسعه معیارها و ویژگی های باغ ایرانی تا چه میزان در عصر حاضر امکان پذیر می باشد، به زمانی طولانی تر و ادامه گفتمان مستمر میان اندیشمندان و صاحب نظران این حوزه نیاز دارد.
این که آیا زبان گذشته قابل تکرار است؟ و آیا حفظ میراثی به عظمت باغ ایرانی در جهان پیش رو، تنها در شکل موزه ای آن پذیرفتنی است یا می توان از آن برای دستیابی به تعاریف نو در طراحی شهری بهره برداری کرد، موضوع چهل و چهارمین گفتمان هنر و معماری است که توسط خانم ها دکتر غزال کرامتی، مهندس ثریا بیرشک، مهندس خوبچهر کشاورزی، مهندس نسیم ایرانمنش و آقایان دکتر محمدرضا مثنوی، دکتر جلیل اولیاء، مهندس مهرداد ایروانیان، مهندس بیژن علی آبادی و شهریار سیروس ارائه می گردد.
زمان: چهارشنبه ۱۷ خردادماه ۱۳۹۱ ساعت ۱۶ الی ۱۹
مکان: موزه هنر امام علی (ع) – خیابان ولیعصر – چهارراه نیایش – بلوار اسفندیار – شماره ۳۵
