یکصد و سی و دومین گفتمان هنر و معماری
گیلان، سرزمین کهن و سبز، یکی از مراکز تمدنی ایران باستان است. قدیمی ترین سندی که از قوم کاسی ها یاد می کند مربوط به سده ۲۴ قبل از میلاد و متعلق به “پوزوراین شوشیناک” است، اقوام گلامی، کادوس، ماردی را ساکنین نواحی شمال کوه پراخواتراس (البرز) دانسته اند. مادها ابتدا گیلان و حوالی آن را در اختیار داشتند، اما با نزاع میان ایشان و کادوسیان، آن را از دست دادند، این سرزمین پس از آن همواره به صورت مستقل یا نیمه مستقل، با حکومت های محلی اداره می شده و به دلیل مقاومت جانانه آن ها در مقابل عناصر مهاجم و مهاجر است که درباره این مردمان در باورهای کهن آریایی، افسانه هایی پدید آمده است.
درباره نام گیلان نظرات مختلفی ابراز گردیده، از جمله در لغتنامه دهخدا گیلان را مأخوذ از قوم گیل دانسته که در جنوب غربی بحر خزر ساکن بوده اند. این قوم به همراه مردم دیلم هر زمان که قدرت به هم می رسانیدند، دامنه استیلای خود را از مشرق تا حدود گرگان و از شمال تا ولایت آران (ماورا ارس) و از جنوب تا حوالی قزوین می کشانده اند.
گیلان به دلیل داشتن اقلیم مناسب و وفور نعمت از دوران پیش از تاریخ تا به امروز مورد توجه سایر اقوام نیز بوده که با امتزاج و اختلاط در گروه های نژادی جدید به حیات دیرپای خود ادامه داده اند.
مفاخر و مشاهیر و بزرگان سرزمین گیلان در هر دوره برگ زرینی به تاریخ و ادب و فرهنگ ایران زمین افزوده و نامشان جاودان مانده است. گستردگی رسوم و خصلت های فرهنگی گیلانی ها با توجه به تعدد قومی و گوناگونی لهجه ها به حدی است که آشنایی با آنها نیاز به زمان های طولانی پژوهش و تفحص دارد. با اینحال بعضی از آداب و آیین های مردمی، به مرور رو به فراموشی و برخی دیگر کمرنگ شده اند.
در یکصد و سی و دومین گفتمان هنر و معماری، که با حضور آقایان محمدتقی پوراحمد جکتاجی، ناصر عظیمی، روبرت واهانیان و همزمان با انتشار یکصد و سی و دومین فصلنامه گیلان شناخت (گیله وا) برگزار می شود با بخشی از این تاریخ و فرهنگ غنی آشنا می شویم.
(گیله وا نام تنها بادی است در این سرزمین که منشا خوشی هوا و ازدیاد و فراوانی صید و به شکوفه نشستن درختان می باشد، میان همه بادهای توفان زا !)
زمان:چهارشنبه ۱۹ شهریور ماه ۱۳۹۳ از ساعت ۱۷ الی ۱۹
مکان:تهران ، باغ موزه قصر ، خیابان شریعتی ، خیابان مطهری شرقی
کتاب راس ساعت ۱۷ توزیع می گردد.