به نام خدا
دویست و نود و دومین گفتمان هنر و معماری
بدیهی‌ست معماری به‌عنوان امری فرهنگی، به‌صرفِ وجه کالبدی‌اش شناخته نمی‌شود. بسیاری از وجوهی که معماری در همبستگی با آن‌ها شکل می‌گیرد، نیازمند پژوهش‌هایی‌ست که خارج از دایرۀ عملِ «معماری‌کردن» قرار دارد. این پژوهش‌ها دایرۀ وسیعی از حوزه‌های اندیشه را دربرمی‌گیرند؛ که از این دست است: فلسفۀ معماری، نظریۀ معماری، علوم اجتماعی و معماری، تاریخ معماری و … هرکدام از این حوزه‌ها، معماری را در ارتباط با عرصه‌هایی که با آنان درگیر است، بررسی می کند. چیستی معماری، خصوصیت‌های ویژه‌اش، ارتباطش با فرهنگ، ذهنیت انسان‌ها، اخلاق، سیاست، تجربۀ روزمرۀ آدمیان، این‌که چه چیزی باید باشد، تاثیراتی که در اجتماع انسانی می‌گذارد و موضوعاتی از این جنس، بیانگر ضرورت پژوهش‌هایی‌ست که کنش «معماری» بسندۀ پاسخ به آن‌ها نیست.
طبیعی‌ست در فقدان درک ضرورت مطالعاتی از این جنس، جایگاهی نیز برای آن درنظر گرفته نشده باشد. این نکته حائز اهمیت است که مادامی‌که جایگاه پژوهش‌هایی از این دست در حوزۀ علوم مرتبط، در نظام دانشگاهی، مشخص و تثبیت نشود، ممکن نیست پژوهشی درخور انجام پذیرد. پژوهشی که از بنیان‌های نظری و روشمندی بهره ببرد تا نتایجی علمی به‌دست آورد. چنین به‌نظر می‌رسد که این امکان در نخستین گام، مستلزم درک این موضوع است که اگر علم «معماری‌کردن» به‌منزلۀ یک تخصص شناخته می‌شود، عرصه‌های یادشده نیز به‌مثابۀ تخصصی مستقل در نظام دانشگاهی مطرح شوند. به‌عبارت دیگر، همگام با معمار، فیلسوف معماری، مورخ معماری، نظریه‌پرداز و منتقد، چنان‌که شایسته است، در جایگاه تخصصی خود بنشینند.
در دویست و نود و دومین گفتمان هنر و معماری که به مطالعات نظری در معماری ایران اختصاص دارد، آقایان ایمان آگاه، خشایار حضرتی‌وند، پوریا محمودی و حمید ناصرخاکی به تبیین این ضرورت و امکان می‌پردازند. که با نمایش فیلم همراه است، مدیریت پنل گفتگو را خانم بهارک کشانی برعهده دارند.
زمان: چهارشنبه ۱۸ مهر ماه ۱۳۹۷ از ساعت ۱۵:۳۰ الی ۱۷:۳۰
مکان: موزه هنرهای دینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج) – بالاتر از ظفر – بلوار اسفندیار – شماره ۳۵
