به گزارش معماری نیوز، جلسه هم اندیشی با موضوع عرصه های عمومی و خصوصی در تالار امیرخانی خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
به دلیل مصادف بودن با سالروز درگذشت دکتر منوچهر مزینی، بخشی از جلسه به بزرگداشت این استاد برجسته اختصاص یافت.
مهندس علیرضا قهاری، رئیس هئیت مدیره انجمن مفاخر معماری ایران، در ابتدای جلسه به ذکر ویژگی های بارز استاد مزینی پرداخت. ایشان احساس مسئولیت مثال زدنی در راه آموزش و تعلیم، تعمیق و اعتلای دانش معماری و شهرسازی در ایران و تربیت دانشمندان و اساتید برجسته و خدمات بی نظیر علمی را از خصوصیات منحصر به فرد این استاد برجسته دانستند.
مهندس قهاری در ادامه جلسه به کتاب “زمان،فضا و معماری” از آثار دکتر مزینی اشاره کرد و خاطرنشان کرد: این کتاب با محتوای عمیق و نحوه نگارش بسیار زیبا، کمک بسیار زیادی در توسعه فرهنگ شهرسازی کشور داشت.
رئیس انجمن مفاخر معماری ایران، تسلط دکتر مزینی به سه زبان انگلیسی، آلمانی و فرانسوی و همچنین دانش عمیق ایشان از زبان فارسی را از ویژگی های بارز ایشان عنوان کردند.
در ادامه بخش اول جلسه، شاگردان این استاد از جمله، دکتر ماجدی و مهندس سعیدنیا به ذکر خاطراتی از زندگی پربار استاد مزینی پرداختند، شادابی و برخورد نیکو با دانشجویان و در عین حال سختگیری و جدیت در تدریس، تواضع و علاقه بسیار فراوان به تبادل نظر در برخورد با فعالان این حوزه از جمله خصوصیاتی بود که از زنده یاد دکتر منوچهر مزینی در این جلسه عنوان شد.
در بخش دوم جلسه، حاضران در مورد عرصه های عمومی و خصوصی به ایراد سخن پرداختند که در ادامه، نکات ذکرشده در این بخش جلسه به صورت پیوسته تقدیم خوانندگان می شود:
در گذشته حریم ها کاملا مشخص بود، اما متاسفانه امروزه حریم های عمومی و خصوصی به شکل نابهنجاری در هم تداخل پیدا کرده است.
یکی از ناهنجاری ها در حریم عمومی، پیاده روهاست، این مکان گرچه در ظاهر یک حریم عمومی است، اما اکنون تبدیل به یک فضای مختلط عمومی و خصوصی شده است و با توجه به اینکه برای عبور افراد پیاده اختصاص یافته است، ما به دفعات شاهد عبور موتور و سایر وسایل نقلیه در این مکان هستیم. همچنین حریم خیابان نیز به هیچ وجه منظم نیست و افراد پیاده به اشکال گوناگون نحوه استفاده از این حریم را تغییر داده اند.
همچنین در یک آپارتمان، پاگرد یک مکان عمومی است اما اکنون متاسفانه در بسیاری از ساختمان ها ما شاهد تبدیل آن به یک حریم خصوصی هستیم.
در بسیاری از کشورها یک معلم اجازه ندارد که از دانش آموزان در مورد شغل پدر و مادر سوال کند.
در حوزه شهرسازی موضوعی وجود دارد به نام “برکف” که حریم خصوصی افراد است و شهرداری حق دخل و تصرف در آن را ندارد.
یک شهر،یک محله و یک خانه، هرکدام یک عرصه هستند. شهر یک عرصه بزرگی است که عرصه های کوچک و عرصه های خصوصی را در خودش جای می دهد.
اگر شهر را به عنوان عرصه بیان کنیم شامل، خیابان، پیاده رو، پارک و …. است و در مالکیت تمام افراد است و هیچ فرد خصوصی حق ابراز مالکیت را ندارد.
ما عرصه هایی داریم که هم عمومی است و هم خصوصی، مانند مثال، دانشگاه ها چنین عرصه ای هستند. همچنین سینما هم در عین حال هم عرصه عمومی است و هم عرصه خصوصی. بنابراین نمیتوان عرصه های عمومی و خصوصی را به راحتی تفکیک کرد.
در گذشته شهرها در ایران بسیار نظام مند بودند اما در حال حاضر به هیچ عنوان ما این سیستم نظام مند را در شهرهای امروزی در کشورمان مشاهده نمی کنیم.
منتشر شده توسط معماری نیوز در تاریخ ۱۳۸۹ چهارشنبه ۲۰ بهمن
