به نام خدا
دویست و بیست و هفتمین گفتمان هنر و معماری
آموزش معماری همواره در تنش با تجربه معماری بوده است، این چیزی است که باید باشد، تجربه گاهی اوقات آماده بهره برداری می شود و اینجاست که آموزش به عنوان یک وجدان سعی می کند، هر چیزی را که به نظر غلط می رسد، اصلاح کند. به همین جهت از زمان های بسیار قدیم، معماری موضوعی بوده است که به دو روش کاملا مختلف آموخته می شده، تئوری در کلاس درس و تجربه در کارگاه یا در دفاتر معماری.
فردیناند دوسوسو در مورد دانشجوی معماری می گوید: “بگذار تربیت شود، متبحر در طراحی، تعلیم دیده در هندسه، آشنا با تاریخ، دنبال کننده دقیق فیلسوف ها، فهم موسیقی، دانستن کمی دانش پزشکی، دانستن عقاید قانون گذاران، آشنا با نجوم و تئوری ماوراءالطبیعه باشد” . چیز زیادی نسبت به دو هزار سال قبل تغییر نکرده است، اما آیا براستی دانشجویان ما، امروزه به این حوزه ها ورود پیدا می کنند؟
معماری تنها درباره شکل ها یا ایده ها نیست، بلکه درباره فعل و انفعال این دو نسبت به یکدیگر نیز هست. شیوه ای که فضای معماری از طریق آن خود را در ترسیم های ما بیان می کند، نه “درون ساختاری” است و نه “برون ساختاری”، بلکه مشارکتی میان هر دوی آنهاست. راهی که دانشجویان برای دست یابی به این مهم برمی گزینند، ساختن و با “کلام” بیان کردن تفکراتشان است. معماری در چنین روندی به عنوان یک فرآیند فلسفی یا یک صنعت آمیخته با هنر نگریسته نمی شود. بلکه در جایگاه یک روند فعل و انفعالی قرار می گیرد که بر تنش میان هر دو قطب استوار است.
در دویست و بیست و هفتمین گفتمان هنر و معماری که پیرامون آموزش معماران در دومین نشست “ضرورت تحول در آموزش معماری کشور” شکل گرفته است، خانم دکتر گیتی اعتماد و آقایان مهندس فرهاد احمدی، دکتر مصطفی بهزادفر، دکتر سعید حقیر، مهندس منوچهر شکوفی، دکتر محمدمنصور فلامکی، دکتر محمود گلابچی و مهندس حمید میرمیران سخن خواهند گفت که با نمایش فیلم همراه است.
زمان: چهارشنبه ۲۶ آبان ماه ۱۳۹۵ از ساعت ۱۵ الی ۱۸
مکان: موزه هنرهای آئینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج) – بالاتر از ظفر – بلوار اسفندیار – شماره ۳۵
