دبیرخانه آب های تهران، گروهی متشکل از چند معمار و طراح شهری است که در سال ۱۳۹۴ فعالیت خود را به استناد مطالعات دانشگاهی و تجارب حرفه ای بیست و چند ساله در خصوص جایگاه آب در تفکر و عمل طراحی فضای معماری و شهر ایرانی آغاز کرده است. هدف، آگاهی بخشی عمومی از طریق همکاری نسل جوان معماران و شهرسازان و طراحان محیط و منظر با نسل میانی با تجربه و از طریق ایشان، با نسل صاحبنظران معمار و شهرسازی است که به فرهنگ استفاده از آب در طراحی معماری و شهر اهمیت می دهند و طراحی بوم آورد و مبتنی برآموزه های معماری و شهرسازی سرزمینی را توصیه می کنند.
چالشی که موضوع کار این گروه از صاحبنظران کهنسال و طراحان میانسال و مشتاقان جوانتر طراحی محیط و منظر و شهر و معماری است، توسط دبیرخانه آب های تهران با سه پرسش طراحی در مقیاس خرد، مطرح شده است و تهران به عنوان زمینه این آزمون، محمل بروز ایده ها و اندیشه های نو در خصوص ساختار آبی کهن این شهر قرار گرفته است.
پرسش دوم دبیرخانه، با محوریت قنات و آب های پنهان، از ابتدای پاییز سال۱۳۹۷ با حمایت شهرداری منطقه ۱۲ شهر تهران، گروه قلب تهران، مؤسسه مطالعات منظر پایدار، انجمن مفاخر معماری ایران، اندیشکده پژوهشی هرم پی و مجمع جهانی شهرهای اسلامی، مطرح و پس از طرح موضوع در نشستی که در آبانماه در باغ نگارستان برگزار گردید، در سه کارگاه تخصصی در دل بافت تاریخی محله سنگلج ( خانه پدری دکتر محمود حسابی، خانه آیت الله ایروانی و تماشاخانه سنگلج ) دنبال شد و در نهایت با برگزاری مسابقه طراحی با عنوان : “سنگلج؛ تهران: کاریز/ کهن شهر / خانه من” به مجموعه ای از پاسخ ها در زمستان سال ۱۳۹۷رسید، جلسه داوری در محل سرای کاظمی برگزار شد و بابرپایی نمایشگاه سه روزه از همه طرح ها و برگزاری مراسم اهدای جایزه در هفتم اسفندماه در موزه ارتباطات (پست و مخابرات قدیم) این پرونده میانکار پژوهش اصلی به پایان رسید.
در سیصد و پانزدهمین نشست انجمن مفاخر معماری ایران، طراحان سرپرست طرح های برتر به تشریح ایده های ارائه شده گروهشان خواهند پرداخت و پس از آن درپنل نقد و نظر دیدگاه های آقایان مهندس حسین شهرابی، دکتر علی محمد سعادتی و دکترمصطفی حسینی کومله را خواهیم شنید. دبیر نشست خانم دکتر غزال کرامتی هستند.
زمان: چهارشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ از ساعت ۱۵ الی ۱۷:۳۰
مکان: موزه هنرهای دینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج) – بالاتر از ظفر – بلوار اسفندیار – شماره ۳۵
