رییس انجمن مفاخر معماری ایران گفت: تهران، شهری مظلوم و مغضوب شده است.به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، علیرضا قهاری در نشست هم‌اندیشی «تهران.تهران» که عصر روز گذشته (۲۰ اردیبهشت‌ماه) در موزه‌ی هنرهای امام علی (ع) برگزار شد، بیان کرد: ما به تهران غضب کرده‌ایم، تهران شهری بخشنده و مهربان است؛ ولی ما در طول ۵۰ سال اخیر به‌شدت آن را اذیت کرده‌ایم، بخصوص با مهاجرت‌هایی که در این مدت انجام شده است.
او با اشاره به تأسیس مؤسسه‌ی تهران از حدود یک سال پیش، گفت: این مؤسسه که کار مطالعات کلان‌شهر تهران را انجام می‌دهد، قصد دارد بگوید «سلام تهران» و «تهران من».
وی افزود: موج سرمایه‌گذاری‌ها در این شهر، تخریب‌های زیادی را ایجاد کرد. علاوه بر این‌که ما باعث شلوغی شهر، تخریب‌ها و ترافیک‌ها شدیم. اکنون شاید این وضعیت هشداری برای همه‌ی ما باشد.
انوشه منصوری ـ عضو مؤسسه‌ی تهران ـ نیز در این هم‌اندیشی گفت: تهران، مظلوم است. بیایید این شهر را دوست داشته باشیم. بیایید مشکلات جایی را که در آن زندگی می‌کنیم برطرف کنیم. این مؤسسه نام این هم‌اندیشی را «تهران.تهران» گذاشت تا مشکلات طهران دیروز و تهران امروز را بررسی و آن‌ها را حل کنیم.
براساس این گزارش، علی کرمانیان ـ مدیرعامل مؤسسه‌ی تهران ـ نیز اظهار کرد: تهران به‌عنوان خانه‌ی ماست. ما باید به آن عشق بورزیم، دوستش داشته باشیم و کاری کنیم که وضعیتش بهتر از گذشته باشد. در واقع ارزش‌هایش هر روز بهتر از دیروز باشد. از ۲۰ سال پیش تا کنون که به‌عنوان یک معمار در این شهر کار می‌کنم، حسرت می‌خورد که چرا نمی‌توانم بگویم در این شهر دیگر ساخت‌وساز نکنید.
او گفت: مؤسسه‌ی تهران به‌تنهایی نمی‌تواند از پس همه‌ی مشکلات این شهر برآید. جمعی از علاقه‌مندان به تهران با ایجاد این مؤسسه می‌خواهند در میان علاقه‌مندان تهرانی حساسیت ایجاد کنند و دیگر افراد و گروه‌ها را تشویق کنند تا قدری دلسوزانه‌تر و جدی‌تر به این شهر نگاه کنند.
کرمانیان ادامه داد: معتقدم تهران به‌لحاظ جغرافیایی و طبیعی، یکی از زیباترین شهرهای جهان و یکی از بهترین شهرهای دنیا برای زندگی است. فضا و پتانسیل کنونی تهران با مسائل و مشکلات زیادی روبه‌رو است. باید ببینیم چه کسی این کار را کرده است. ما با ایجاد آلودگی و ترافیک در سطح شهر، روی فصل‌های تهران تأثیر گذاشته‌ایم. بعد از این‌که این شهر با این همه‌ی پتانسیل برای زمینه‌های مثبت کار خود را آغاز کرد، یکی از بهترین شهرهای دنیا بود؛ ولی اکنون بزرگ‌ترین بلا و مصیبت در تهران، ساخت‌وسازهایی است که انجام می‌شود.
کرمانیان افزود: معتقدم باید با تهران با یک رویکرد عاشقانه برخورد کرد. ما باید خودمان کاری کنیم که این مشکلات برطرف شود. در واقع، باید واقع‌بینانه‌تر به این شهر نگاه کرد. خود ما این مشکلات را برای شهر ایجاد کرده‌ایم و فقط به این فکر می‌کنیم که تهران باقی بماند. در حالی که به کیفیت این شهر توجه نمی‌کنیم.
گیتی اعتماد ـ عضو مؤسسه‌ی تهران ـ نیز در سخنانی با تأکید بر لزوم تلاش برای نگهداری ارزش‌های تهران و حفظ آن‌ها، بیان کرد: خیابان ولیعصر (عج) یکی از ارزش‌های تهران و یکی از مکان‌های منحصربه‌فرد دنیاست و چنارهای آن، یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این مکان است؛ اما متأسفانه سالانه ۷۰۰ چنار از این محور از بین می‌رود که تقریبا روزی دو چنار می‌شود. چند سال پیش قرار بود ضلع غربی خیابان ولیعصر (عج) را تخریب و به اتوبان تبدیل کنند. جامعه‌ی مهندسان مشاور، انجمن‌های صنفی و جمعیت‌های محیط زیست، با اعتراض خود جلوی این کار را گرفتند؛ اما متأسفانه این چنارها هنوز در حال مرگ هستند، فردا برای نجات آن‌ها خیلی دیر است.
غزال کرامتی ـ یکی دیگر از اعضای مؤسسه‌ی تهران ـ در ادامه‌ی این هم‌اندیشی با اشاره به تعداد زیاد داشته‌ها و ارزش‌های تهران در سراسر این شهر، گفت: ما می‌خواهیم در این مؤسسه روی جنبه‌های احساسی و عاطفی تهران متمرکز شویم. پس تصمیم گرفتیم به آنچه تهران خواهد داشت فکر و تلاش کنیم با توجه به ارزش‌های آن به سمت یک شهر آرمانی خوب جلو رویم .
او ادامه داد: ما باید بتوانیم به‌گونه‌ای تهران آینده‌ی خیالی را به یک تهران خوب در آینده تبدیل کنیم. پس قرار شد هر سال یک روز در این شهر که حدود یک‌پنجم جمعیت کشور را دارد به نام «تهران» انتخاب کنیم. به همین دلیل، با انجام یکسری مطالعات قصد داشتیم این روز را با استفاده از اساطیر و رویدادهای تاریخی انتخاب کنیم که با توجه به این‌که می‌خواستیم برخورد عاطفی و احساسی با «شهر من تهران» داشته باشیم، از میان موضوع‌های مختلف، ارزش‌های طبیعی تهران را پررنگ‌تر کردیم و به آن‌ها بها دادیم.
وی اظهار کرد: به‌دنبال آن، ساختار طبیعی تهران برای ما بیشتر روشن شد و به‌دلیل آب‌وهوا و بحث‌هایی که در اسطوره‌ها وجود داشت، فصل پاییز برای ما پررنگ‌تر شد. در اسطوره‌ها داریم که در سی‌ام مهرماه ضحاک به دام افتاد و در پای کوه دماوند به بند کشیده شد. این نخستین نقطه برای ما بود. پس از آن به این قضیه رسیدیم که براساس برخی اسطوره‌ها، بخصوص در تهران، خدا در شش روز زمین را آفرید و در روزی که گیاه آفریده شد، همزمانی آن با یکی از سه روز سی‌ام تا یکم آبان‌ماه بود که نشانه‌ای ازهستی و تولد را به‌دنبال داشت. در واقع، قصه‌ی آفرینش گیاه با یک قصه‌ی ایرانی دیگر یکی شد و روز یکم آبان‌ماه را برای انتخاب «روز تهران» در ذهن‌مان ایجاد کرد.
ساناز افتخارزاده نیز در این بخش گفت: تهران در حال نزدیک شدن به لبه‌ی پرتگاه است. با ایجاد بزرگراه‌ها و رونمایی از طرح تفصیلی شهر که هر روز تراکم‌ها را بالاتر می‌برد، به لبه‌ی این پرتگاه نزدیک‌تر می‌شویم؛ ولی کسی به این موضوع دقت نمی‌کند که اگر لبه‌ها و شانه‌های شهر از بین بروند، دیگر تعلق خاطری نداریم. کدام کشور است که نماد ملی و نماد شهرش را عوض می‌کند؟!
او افزود: متأسفانه شهرداری تهران تلاش می‌کند برج آزادی را از ذهن‌ها حذف و برج میلاد را جای آن بگذارد. ایران یک کشور عقب‌مانده نیست، برخی آدم‌های آن عقب‌مانده هستند که هیچ حساسیتی نسبت به شهر و محل زندگی خود ندارند.
در این هم‌اندیشی دکتر شفاهی ـ معمار ـ نیز گفت: مسؤولانه صحبت کردن برای افراد، منطق ایجاد می‌کند. در تهران دخالت‌های زیادی تا کنون انجام شده است. متأسفانه تهران پدرهای زیادی دارد، ای کاش این‌قدر تهران مدیر و پدر نداشت.
در پایان این همایش نیز یک معمار اظهار کرد: همه می‌گوییم تهران هشت‌هزار سال قدمت دارد، اما کسی نمی‌گوید که با این شهر چه کار کرده‌ایم. خود کسانی که اکنون می‌خواهند آن را درست کنند، تهران کنونی را طراحی کرده‌اند.
کوروش دیباج طباطبایی ادامه داد: چطور می‌خواهیم تهران را نگه داریم؟ ما باید به این سؤال ۲۰ سال پیش جواب می‌دادیم نه این‌که تازه آن را طرح کنیم. ما چطور می‌خواهیم جمعیت و صنعت واردشده به این شهر را بیرون ببریم و آن را در همه جای کشور پخش کنیم .
او اضافه کرد: هنوز مردم نقشه می‌کشند که به تهران بیایند، پول خرج کنند تا ساختمان بسازند و همه‌ی منابع را از بین ببرند؛ حالا می‌گوییم این تهران ماست.
خبری از ایسنا – پنجشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۱
